Catania Roble Ribera del Duero Denominación de Origen, rocznik 2012, w cenie 44,00 PLN za butelkę (0,75), zakupione w sklepie ViniTeranio (czerwone, wytrawne, szczepy: tempranillo). Wino butelkowane przez Viñedos y Bodegas Gormaz – Hiszpania. Ocena: 89 punktów.
Zostałem ostatnio przez ViniTeranio zaproszony na ucztę z winami hiszpańskimi, a że rozpoczynam ją od wina z apelacji Ribera del Duero, wydaje mi się słusznym rozpocząć także od zupy czosnkowej z pomidorami i ostrą papryką, w stylu zupy z Zamory (Kastylia i León).
Na dwie osoby: 1 duża główka czosnku, 2 kromki bardzo czerstwego chleba, trochę smalcu, pół łyżeczki ostrej papryki, około 0,5 l przecieru pomidorowego, posiekana natka pietruszki, sól, ćwierć łyżeczki cukru.
Podgrzać wodę w oddzielnym naczyniu. Posiekać czosnek, lub rozbić na pastę, stosując moździerz i tłuczek. Dodać czosnek do wody i gotować przez 5-10 minut. Gotując czosnek pokroić na drobne kawałeczki chleb bez skórki i podsmażyć na smalcu, posypując papryką i solą. Dodać chleb w rozpuszczonym tłuszczu i przecier pomidorowy, oraz ćwierć łyżeczki cukru do gotującej się wody z czosnkiem i gotować na małym ogniu przez kolejne 10-15 minut. Aby zagęścić można dodać pół łyżki mąki. Posypać natką pietruszki i podawać. No i do tego pić Catania Roble. Spora dawka resweratrolu.
Ciemnoamarantowa barwa z refleksami fioletu, w nosie mokra psia sierść i dym z ogniska. W nasmaku i śródsmaku kwasowość wiśni i goryczka czereśni. Pod koniec pojawia się przyklejona do podniebienia delikatna słodycz (dlatego potrzebna jest zupa z czosnku, trzeba przemyć podniebienie). Całość spojona jest nieinwazyjną dębową beczką. Posmak średni, ziołowy. Usta średnie, ciało średnie, koncentracja niezła, beczka w tle istnieje, lecz nie jest natrętna.
Glossa od importera: «Kilka dodatkowych informacji do tematu Catania Roble. Chociaż wytwórcą wina jest Bodegas Gormaz, to jednak nadzór właścicielski nad producentem sprawuje duża grupa winiarska pod nazwą D.O5 Hispanobodegas, posiadająca wytwórnie w Rioja, Ribera del Duero i Rueda oraz kilka innych stowarzyszonych zakładów z Rias Baixas i Ribeiro. To już jest prawdziwy Big Cap hiszpańskiego i światowego winiarstwa, potrafiący zaoferować pełną gamę ciekawych win w bardzo zróżnicowanym zakresie cenowym. Ze swoimi produktami są obecni wszędzie i chyba cieszyć się należy, że możemy degustować ich wina również w naszym kraju. Bodegas Gormaz to oczywiście Ribera del Duero, w pełnym tego słowa znaczeniu. Okolice San Esteban de Gormaz, gdzie znajdują się ich winnice, leżą na samym początku znanego, winnego i turystycznego szlaku (Ruta de Vino), który rozpoczyna się w miejscowości Osama del Burgo i kończy w Valladolid. Gdyby ktoś z czytelników blogu Koali na tej trasie wyznaczonej na mapie, czerwonym flamastrem połączył kolejne miasteczka, to wyjdzie mu właśnie słynna Ruta. Tam, wzdłuż rzeki Ebro znajdziemy tylko wino, same najlepsze wytwórnie tej cenionej apelacji. No, może jednak nie tylko wino, bowiem region słynie również z doskonałej kuchni z pieczoną jagnięciną jako potrawą o trzech widelcach. Wiadomo wszystkim, wino potrzebuje towarzystwa do dobrego spotkania i w wielu małych tawernach oraz restauracjach dokonuje się cichy mariaż. Okolice, o których wspominam, omijane są zazwyczaj w większości znanych, turystycznych przewodnikach, drogi Koalo. Nie mniej jednak warto je zwiedzić. Mają swój urok, a nawet powiedziałbym, że potrafią oczarować przybysza. Jest w hiszpańskim słowniku takie ładne słowo, które można by użyć do wyrażenia własnych odczuć w tym otoczeniu: embrujo (oczarowanie, urzeczenie). To jest właśnie to, co emanują. Piękny krajobraz o zmieniających się kolorach i miejsca gdzie można radować się winem, dobrym winem. Miejsca odpoczywające w zaciszu, oddalone od cywilizacji, gdzie czuje się zapach i wilgoć płynącej rzeki niosącej życie.W tej części regionu zbiegają się różne kontrasty klimatyczne, które nadają porastającym winoroślom niepowtarzalny charakter. Trzeba przyznać, że wino stamtąd cieszy. To spotkanie z zapachem i smakiem winnic, pracą ludzi, którzy w szklanej butelce potrafią zamknąć unikalne wartości. Takie wina jak Catania Roble tworzą dobrą legendę regionu Ribera del Duero. Pomimo tego, że czasem sądzimy, że znajdujemy się w bardzo prozaicznych miejscach, jak choćby Prostki, Olsztynek czy Brodnica, można śmiało powiedzieć, że Catania Roble przeniesie nas na tamten odległy szlak. Nie mam wpływu na oceny win przez blogerów, ale Catania to dobre wino. Jest to Ribera del Duero do poznania, dla tych co tego pragną, oczywiście (Wojtek)».
Rozumiem, że jako doświadczony italianista Koala rozpoczyna swoje uczty od włoskobrzmiącej nazwy Catania, znanej też jako Milano południa Włoch. Pamiętam, że z okna hotelu widać było piękną panoramę majestatycznej, choć niespokojnej Etny. Budziła powagę i grozę świadomości, nawet znajdując się w oddali tak uroczego zakątka. Domyślam się, że ten czosnek i ostra papryka mają również dodać trochę emocji degustowanym potrawom i winom. A może by tak raz zakręcić ricetta paste di mandorla, cannoli i na deser dorzucić dolce do forno babbas?
Wracają świetlane czasy dla regionu Ribera del Duero. Zbiory w ubiegłym roku zyskały ocenę apelacji Doskonałe, co zapowiada nie lada gratkę dla smakoszy.
Sporo się ostatnio mówi o winach hiszpańkich, ale czy ktoś mógłby mi powiedzieć dokładniej czym tak naprawdę różni się dobre wino Ribera del Duero od równie dobrej Riojy?
Czytam wiele blogów i widzę, że jedni są za Riberą a inni Rioją, ale nikt nie wyjaśnia konkretnie dlaczego. Nawet na Winicjatywie nie można znaleźć zbyt wielu szczegółów. Piszą wprawdzie o sąsiedzkich zaczepkach apelacji Ribera i odpowiedzi Riojy w postaci zmiany stylistyki oraz rzuceniu do boju win modernistów, ale dla mnie, prostego sierżanta rezerwy Polskiego Wojska to wszystko jest ciemną magią. Szukam konkretów, o które naprawdę jest trudno. Możliwe też, że nie rozumiem tych zawiłości, dlatego prosiłbym o proste wyjaśnienia.
A może to tylko część nowej mody, która do nas idzie i wszyscy chcą być na topie stosując frazeologię winnego słownictwa?
Z góry dziękuję za wyjaśnienia. Tym, co chcą wylać wiaderko żółci na moją głowę podziękuję jeszcze mocniej.
Pozdrawiam
Tych różnic, wbrew pozorom nie jest tak wiele. Jednak czasem może być ich cały bezmiar, bowiem chodzi o naszą sferę zmysłów w ocenie wina, a ta, jak wszystkim wiadomo jest szeroka.
Rozumiem, że pytanie Leona odnosi się do win czerwonych (komentowanych na blogu Koali), więc co do takich postaram się odpowiedzieć.
Są różnice, ale jest też dużo podobieństw. Obydwa regiony stanowią królestwo, w którym niepodzielnie rządzi szczep Tempranillo, co sprawia, że wielkich bojów nie należałoby się jednak spodziewać. Jako sierżant rezerwy narodowych sił zbrojnych, może więc Leon być spokojny.
Wspólną charakterystyką są również podobne, wapienno-gliniaste gleby.
To jednak, co zasadniczo wpływa na odmienność tworzonych w obydwu regionach trunków, to klimat i położenie geograficzne, które wyznaczają charakter wina.
Nie trzeba chyba szerzej opisywać, jak mogą oddziaływać te elementy na właściwości owoców winogron. To jasne, że ich wpływ jest duży.
Jest jeszcze jeden czynnik, o którym się nie wspomina wiele, ale według piszącego te słowa, jest niezmiernie ważnym. Mianowicie, chodzi o pewne administracyjne ustalenia Rady Apelacji obydwu regionów, odnośnie stosowania różnych odmian w hodowli winogron.
Otóż, Rioja zezwala na uprawy tylko czterech czerwonych winorośli (Tempranillo, Graciano, Mazuelo i Garnacha), podczas gdy Ribera del Duero zatwierdza również cztery, ale o nieco odmiennym składzie (Tempranillo, Cabernet Sauvignon, Merlot i Malbec), z możliwością niewielkiej domieszki Albillo i Garnacha. W obydwu przypadkach, jak już wspominałem króluje Tempranillo, nadające charakter robionym winom. Jednak pozostałe szczepy mogą być skutecznym narzędziem w rękach wytrawnego enologa w tworzeniu specyficznych Riojas lub Riberas del Duero.
Ładnie to widać na przykładzie koloru porównywanych win. Różnią się po prostu intensywnością barwy. Ribera zdecydowanie zwycięża. Gdyby Leon odważył się nalać do jednej lampki dobrego Ribera del Duero (Catania Roble), a drugą napełniłby smacznym Rioja (Doña Casilda) i trzymając mocno w dłoni zbliżył po kolei oba te wina, chcąc spojrzeć na światło płynące z ekranu komputera, to w pierwszym przypadku nie zobaczyłby nic.
Natomiast w drugim, ujrzałby Leon…. co najwyżej odstające uszy na selfie Koali, znajdujące się w lewym górnym rogu witryny blogu. Intensywność barwy, blokuje,Wiadomo.
Z zapachem jest podobnie. Kluczem specyficznego aromatu winogron jest klimat. Rioja przywodzi zapach czerwonych owoców, podczas gdy Ribera pokazuje je również, ale czarne i mocno dojrzałe. Przy degustacji, wina z Rioja wykazują się większą świeżością, finezją i elegancją, sprawiając wielką przyjemność, Ribera są bardziej słodkie. Różnica jest powiedzmy, jak ze szklanką kompotu na szkolnej stołówce (Rioja). W domu u mamy, była zdecydowanie lepsza, zrobiona z bardziej dojrzałych i smacznych owoców (Ribera). W winach z Ribera del Duero często można znaleźć mleczne nuty, a w szczególności zapach i smak jogurtu. Chociaż gleby w obydwu apelacjach są podobne, to jednak w Ribera występuje wyższe stężenie wapnia, które przenosi na owoce swoją charakterystykę, powodując, że mleczne niuanse są wyraźne i bardziej kwaśne. Riberas w swojej młodości mają cechy cierpkich win, powodując w ustach wyczuwalną szorstkość i suchość, która wynika ze zwiększonego stężenia tanin spowodowanego klimatem regionu. Potrafią być również silniejsze w zawartości alkoholu. Dorastające w klimacie bardziej ekstremalnym winogrona Ribera, pokazują w winie swoją moc, która łagodnieje dopiero po starzeniu w beczce. Wykazują na podniebieniu większą strukturę. Oczywiście różnica nie jest znacząca, ale można ją rozpoznać. Butelka z Ribera del Duero ma dużo nieokrzesanej siły, natomiast z Riojy wydaje się bardziej udomowiona.
To tyle w temacie różnic pomiędzy winami z regionów Hiszpanii.
To są pewne niuanse, które każdy powinien odczytać samemu. Jeśli jednak Leon smakował dotychczas najlepiej sprzedające się narodowe winiarskie skarby spod znaku inicjałów niekoniecznie wywodzących się od znanego piłkarza Cristano Ronaldo, to rozważania o zakupie proszę odłożyć na później, chyba że jako sprawny żołnierz Leon jeszcze może.
Pozdrawiam
Tych kontrastów może być mniej niż nam się wydaje. Wielu hiszpańskich fachowców mówi, że nie ma żadnej różnicy pomiędzy jednymi a drugimi, i coś w tym musi być. W końcu to oni wiedzą lepiej i więcej. Nie jeden już ekspert pomylił wina na degustacji. Przed blisko 50 laty, jeszcze przed założeniem apelacji Ribera del Duero najwięksi wytwórcy tego regionu, jak choćby Viña Sastre, Protos (do którego należy nazwa apelacji) czy Torremillanos, stosowali model robienia wina rodem z Rioja. Kropka w kropkę. I te podobieństwa, chociaż w części muszą pozostać do dzisiaj. To jest końcówka lat 70 i początek 80, i ciągnie się aż do momentu gdy na lotnisku w Burgos wylądował Parker ze swoją świtą. Od chwili, gdy padło słynne zdanie, że Pesquera to hiszpański Petrus historia Ribera del Duero odmieniła się dla wszystkich w regionie. Trudno powiedzieć które są lepsze. Stara francuska szkoła robienia dobrych win przetrwała i dalej żyje w obydwu regionach, i co więcej, gwarantuje produkt najwyższej jakości. Jak już raz się wsiadło do pociągu z napisem wino, to trzeba dalej próbować, i rozciągać na boki horyzont.
Chyba nie sądzi pan, że Vega Sicilia może być w czymkolwiek podobna do którejkolwiek Riojy. To przecież dwa różne światy i zapewniam że niewiele mają wspólnego.
Vega Sicilia to wielka legenda hiszpańskiego wina. Ale ta historia też miała swoje początki w La Rioja.To stamtąd uciekł przed plagą filoxery Txomin Garramiola, którego wina tak zadziwiły świat kilka lat po osiedleniu się w Ribera del Duero.
Rada apelacyjna Rioja upoważnia robienie win czerwonych z czterech podstawowych szczepów, które nam ładnie podałeś. Trzeba by też jednak dodać nowe odmiany autoryzowane później (2007), a mianowicie Maturana Tinta i Monastel ( nie mylić z Monastrell, który jest całkiem innym szczepem!)
W białych winogronach zezwala się na stosowanie Viura, Malvasia i Garnacha blanca, które są odmianami tradycyjnymi w regionie Rioja oraz Tempranillo blanco, Verdejo, Maturana blanca, Sauvignon blanc, Turruntés i Chardonnay, określane w tamtejszej terminologii jako nowe.
Warto o tym wiedzieć, bowiem w tej apelacji zezwalają również na lekką domieszkę białej odmiany do tworzenia czerwonych tintos. Przykładem tak robionego wina może być właśnie Doña Casilda. Nie jest ich dużo w Rioja, ale warto po nie sięgnąć, bo są niesamowite w smaku, całkiem inne od większości znanych. Białą Viurę stosuje się do poprawiania kolorystyki i aromatu, jak również co najważniejsze, pomaga równoważyć kwasowość. Ładnie to określił Koala w którymś z wcześniejszych wpisów, że jest to rodzaj spinacza do równoważenia wina. He, he naprawdę DOBRE to było!
Pozdrawiam
Przepraszam za nieścisłość.
Jest jeszcze jedna, istotna różnica pomiędzy obydwoma regionami. Mianowicie chodzi o Cenę. Oczywiście dotyczy to ceny u producenta. Te w Polsce to już całkiem inna sprawa.
Wina podobnej klasy pochodzące z Ribera del Duero są droższe od tych z Riojy. Za każdą butelkę, która wyszła od producenta leżącego na trasie Burgo de Osma-Valladolid trzeba nadpłacić «podatek od pożądanego na rynku towaru». Może nie są to wielkie różnice, ale jednak występują. Chęć degustacji lampki dobrego Ribera obciąża kieszeń bardziej niż szklaneczka podobnego klasą Riojy. Mimo wszystko smakosze to akceptują i płacą. Dobrze wypromowana marka i wsparcie pana Parkera, jak pisał poprzednik zrobiło swoje.
To które są lepsze?
Nie zrzucałbym tyle winy na barki pana Parkera, bo to chyba w świętą sprawiedliwość godzi, Augustynie.
Palce tam maczał, to oczywiste. Jak w wielu miejscach zresztą, gdzie robią ładne rzeczy do picia.
Na pewno wyrobienie sobie dobrej marki jakiegoś produktu/ regionu przekłada się na większe możliwości w kształtowaniu cen. Jednak w Ribera del Duero dochodzi chyba jeszcze kilka znaczących czynników obciążających kieszeń kupującego. Nie wiem czy wiesz, co to jest efekt skali. Jeśli nie, to wyjaśniam. Średnia wielkość winnic u producentów tamtego regionu jest mniejsza, niż w Rioja, a co za tym idzie wydajność owoców leci mocno na łeb. Większość tych win słynnej Ribery, które tak mocno zachwyciły smakoszy i krytyków, robione było ze starych, najlepszych szczepów. A to wiadomo co oznacza. Więcej pracy dla producenta i wyższe koszty, które oprócz czerwonego nektaru pakuje się prosto do butelki zamykając ją szarym korkiem. Pewnym standartem w Ribera przez długie lata było stosowanie przy dojrzewaniu wina francuskiego dębu, którego cena jak wszystkim wiadomo jest niemała. Gdy dorzucimy jeszcze bardzo wyśrubowane normy w winifikacji narzucone przez apelację, to wyjdzie nam, że Mr. Parker być może nie musiał lądować na lotnisku w Burgos, by ceny potem same leciały w górę. Wraz z nastaniem kryzysu w pamiętnym już 07 panieńskim roku wiele rzeczy się tam zmieniło. Ale to już jest inna historia do kolejnej zupy czosnkowej Koali.
Pozdrawiam
Panie Wojtku,
Jakieś problemy ze snem ostatnio?
A jak babcia?
Pozdrawiam.
>>Jakieś problemy ze snem ostatnio?<>A jak babcia? Pozdrawiam<<
Mareczku! Mordo ty moja.
Babcia dobrze, przyjeżdżajcie na pogrzeb.
Pozdrawiam również, ale jeszcze mocniej
(z odrobiną słodkiej perfidii oraz szczyptą zmysłowej premedytacji..w niektórych wypadkach)
http://niezalezna.pl/87229-gej-zgwalcil-wlamywaczy
Ha, ha. Mocny wpis. Ja tylko o zdrowie się pana martwiłem.
Pozdrawiam z zachowaniem wysokiej ostrożności.